Chillen & fijngeknepen billen

De afgelopen dagen waren heerlijk. We hebben uitgecheckt in Fort Myers om op Sanibel Island ff lekker een paar uurtjes door te brengen op het strand. Florida staat er om bekend dat er veel ouderen wonen, gepensioneerden verkopen hun huis elders en strijken neer in Florida, met als belangrijkste reden: je hoeft geen inkomstenbelasting te betalen. Grote vrijstaande huizen incl aanlegsteigers met een boot groter dan ons eerste huis in Assen. Deze omschrijving is ook van toepassing op Sanibel Island. Lekker een paar uurtjes relaxen, meer is hier toch niet te doen. We staan bij de pier te kijken hoe zo’n gepensioneerde-met-veel-geld-en-een-vishengel (iedereen vist hier) een rog naar binnenhaalt, en we lopen een stukje over het eiland, en spreiden onze handdoeken op het witte strand, zien wilde dolfijnen.. gewoon even niks. Maar goed, daar hebben we na een paar uurtjes ook moeite mee: niks doen.
In de auto: op naar Clearwater beach.

Eigenlijk een beetje hetzelfde beeld als Sanibel maar dan iets meer restaurantjes, we hebben een leuke plek bij de haven gevonden om te overnachten. Blijkbaar vond die meneer in de kamer naast ons het ook heel leuk want om 3 uur ‘s nachts horen we hem nog keihard lachen. Het zeewater hier is niet heel erg ‘clearwater’ maar dit lijkt wel 1 van de witste stranden die wij ooit hebben gezien.. We zetten het relaxen dus voort. Plan was om te gaan suppen, met een brede surfplank en een roeispaan door de baai pedelen maar nadat we zagen dat het 35$ p.p. is voor 1 uur schrappen we dat van de lijst. Diepzee vissen is ook geen optie, het wordt hier ruimschoots aangeboden maar 400$ voor 4 uur vinden wij gierige hollanders wel heel ver gaan. Dan maar heerlijk uit eten.
Vanmiddag zijn we rond het middaguur richting Tampa gereden, een makkelijke dag met de auto, want de rit is maar 1 uur.
Orlando staat bekend om z’n attractie parken maar ook in Tampa staat er een heule grote en met jawel: een heule hoge achtbaan en what goes up must come down, je raad het al: een heule stijle afdaling. Dit is de reden van ons bezoek, een van de ergste van Florida, haar naam is Sheikra en bij het typen alleen al krijg ik (Berdien) weer kippevel. We lopen met stoere praatjes over hoe vet Walibu altijd was en dat je vooraan in je Goliath zat blabla. Heerlijk geluid: gillende mensen in een karretje. Nu staan er meer vette achtbanen op het park maar we beginnen dus met Sheikra. We verbazen ons dat er geen wachtrij is en zo door kunnen lopen en vooraan in de achtbaan kunnen schuiven. We worden langzaam omhoog getakeld en we lachen een beetje, totdat we vanuit onze ooghoek de weg naar beneden zien. 90 graden hoek, 62 meter naar beneden met 112 km/h en dat lijkt vanaf de grond niet extreem… GELOOF ME DAT IS HET WEL! Met verkrampte handen en het gezicht van een iemand de een grote boodschap doet stuiven we op de grond af, het enige wat Berdien voelt is afschuw er komt nog een hopeloze kreet uit dat ze naar haar moeder wil en Roan heeft na deze afdaling vaag het gevoel dat ie zometeen nog een 2e keer wil. Eenmaal uit het karretje vinden we het beide super vet maar Berdien is dit keer diegene die op de tas past en de foto’s maakt, de wens dat ze ooit in de ergste achtbaan van Amerika wil is er niet meer. Morgen kunnen we een 2e keer naar het pretpark zodat we ook kennis mogen maken met de andere achtbanen.
Zometeen eerst maar lekker slapen, maar vanuit de hotelkamer zie ik haar... Sheikra!! En zit ik af te wegen wel of niet, terwijl Roan youtube filmpjes zit te bekijken hoeveel erger de achtbanen nog kunnen zijn en hoor ik met angst aan: yoooo deze gaat 240 km/h.. Tsja, als je het zo bekijkt dan valt deze dus best mee.